Συναισθηματικά μη διαθέσιμοι άνθρωποι και τζόγος

Η απάντηση στο γιατί συμβαίνει αυτό βρίσκεται στο γεγονός ότι αμφότερες και οι δυο συμπεριφορές καθοδηγούνται από τα ίδια νευρολογικά μονοπάτια.

Ο λόγος για τον οποίο δυσκολεύεται κάποιος να αποχωρίσει από μια σχέση με έναν συναισθηματικά μη διαθέσιμο σύντροφο είναι ο ίδιος λόγος που οι τζογαδόροι είναι εθισμένοι με τους κουλοχέρηδες. Όλα καταλήγουν στη δύναμη της ντοπαμίνης.

Η ντοπαμίνη είναι η ορμόνη της ευχαρίστησης και εχει την ικανότητα να δίνει κίνητρο σε κάποιον, να τον κρατάει προσκολλημένο σε μια συνθήκη αλλά και να τον οδηγεί σε συγκεκριμένες συμπεριφορές προκειμένου το άτομο να λάβει την ευχαρίστηση που αυτή προσφέρει. Αυτή ή ορμόνη κορυφώνεται πολύ περισσότερο όταν οι ανταμοιβές μιας συμπεριφοράς είναι διακοπτόμενες και τυχαίες. Με αυτό το τρόπο λειτουργούν οι κουλοχερηδες. Χάνεις συνεχόμενα και ξαφνικά κάποια στιγμή έχεις μια νίκη, τοτε η ντοπαμίνη κορυφώνεται και αυτό μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην εθιστική συμπεριφορά του να παιζει ξανα και ξανα προκείμενου να αναβιώσει την ίδια αίσθηση.

Παρόμοια επίδραση στον εγκέφαλο έχει και η σχέση με τα συναισθηματικά μη διαθέσιμα άτομα. Ένα άτομο που δίνει ασυνεπή προσοχή, κάνοντας το λεγόμενο σκωτσέζικο ντούζ ή λέγοντας οτι θέλει κάτι αλλά δρώντας με τρόπο που δεν υποστηρίζει τα λεγόμενα τού είναι πολύ πιο εθιστικό από κάποιον που είναι συστηματικά παρών στην σχέση και δηλώνει αλλά και πράττει με ανάλογο τρόπο.

Πολύ συχνά η αγάπη μπερδεύεται με αυτό τη την αίσθηση που προσφέρει το παιχνίδι της ντοπαμίνης. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εθισμένοι σε αυτό το παιχνίδι μιας σχέσης και είναι διατεθειμένοι να κάτσουν στη "καρέκλα του κουλοχέρη" και ενώ έχουν χάσει επανειλημμένα περιμένουν αυτό το αίσθημα της ευχαρίστησης που προφέρει η ντοπαμίνη.

Για να διακοπεί ο κύκλος του εθισμού, είναι αναπόφευκτο ότι το άτομο θα περάσει απο το στάδιο της στέρησης. Αυτό από μόνο του είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη για πολλούς. Υπάρχουν πολλοί τρόποι διαχείρισης αυτής της κατάστασης και ανάλογα τον άνθρωπο, επιλέγονται. Ενας από αυτούς είναι η ακαριαία διακοπή του ερεθίσματος. Άλλη είναι η χρήση υποκατάστατου μέχρι το άτομο να είναι σε θέση να προχωρήσει δίχως αυτό εξίσου. Αυτό δεν σημαίνει ότι ολοι θα καταφέρουν να περάσουν στη μεριά της ανεξαρτησίας, όμως η θεραπεία είναι ένα πολύ χρήσιμο μεσο για να επιτευχθεί αυτό.

Κάποιοι μπορεί να παραμείνουν στη θέση της εξάρτησης από το υποκατάστατο για αρκετό καιρό, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, παρά μόνο ευκαιρία για καθρέφτισμα από τον επαγγελματία όπως θα έκανε και στην περίπτωση του ατόμου που καταφέρνει με ευκολία να διακόψει κάθε δεσμό με το αντικείμενο της εξάρτησης του άμεσα. Η ανεξαρτησία που αναφέρω πιο πάνω αφορά της επίγνωση και τη συνείδηση του ατόμου που καλλιεργείται στη θεραπεία.

Μιλώντας όμως για ανεξαρτησία και απεξάρτηση όταν το άτομο (ο αναλυόμενος) βρίσκεται ήδη σε μια σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξυ του ιδιου και του επαγγελματια ψυχικής υγειας, απαιτει ιδιατερο χειρισμο απο την πλευρα του επαγγελματία προκειμενου να διατηρηθει ισσοροπια και να επιτευχθει παραλληλα και ο στοχος του ατόμου.

Πρόταση βιβλίου: "ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ. Το παράδειγμα του 18 άνω." Κατερίνα Μάτσα